Siamo nel 700, la Marchesina Pia (è ipocondriaca e pesa circa 70 chili),
siede in giardino, è circondata dai suoi spasimanti-lacchè, e si lamenta.
Uncò me sento cussì fiàca, sento i oci che se sara,
gò ‘a bochéta tanto amara e anca un doloreto qua;
‘sta matina pena sveja, i me ga portà l’oveto,
ghe ne go bevù un giosseto giusto par tirarme su,
meza cicara de late, meza ciòpa co’ l’uveta,
un bignè, ‘na fritoéta e un tochetìn de marzapan;
no go voja de sentire, no go voja de scoltare,
no voria mai dover dire, no vorìa mai dover fare,
gnanca fià par respirare, ne par dir de si o de no,
me gavì da conpatire, ‘sto mal stare, ‘sto languire,
nol me fa che indeboire, sento che vomitarò….
nol me fa che indeboìre sò sicura che o farò!
Roberto Bellino
(foto: donna seduta su panchina, Monet)